علم معماری و سازه یک ارتباط پیوسته دارد.

 

علم معماری به عنوان هنر طراحی فضاها، نیاز به انتخاب مصالح و روش های ساخت مناسب دارد که از این جهت با علم سازه ارتباط برقرار می کند.

و سازه به عنوان فناوری انتقال بار، نیاز به ایجاد شکل و فرم های متناسب نیازهای کاربران و معماران دارد که از این رو با معماری ارتباط برقرار می کند.

 

 

این دو علم تأثیر متقابلی بر یکدیگر دارند و به هم وابسته هستند

و علم سازه از علم معماری برای ایجاد سازه هایی با کارایی، مقاوم و انعطاف پذیری استفاده می کند.

 

 

 

 

نگاه نقدی به ارتباط علم سازه و و علم معماری

از دیدگاه معماران، سازه یکی از عناصر اساسی و تعیین کننده فرم و فضای معماری است که نمی توان از آن جدا نظر کرد.

سازه به معماری این امکان را می دهد تا با استفاده از مصالح و روش های مدرن، فرم های خلاقانه و زیبا را ایجاد کند.
سازه به معماری کمک می کند تا با رعایت اصول ایمنی و مقاومت ، بناهایی را طراحی کند که در برابر نیروهای خارجی مانند زلزله، باد و آتش سوزی دوام بیاورند.

اما از دیدگاه مهندسان سازه، معماری گاهی اوقات یک محدودیت و چالش برای سازه است.

معماری ممکن است فرم ها و فضاهایی را طراحی کند که از نظر سازه ای پیچیده و یا غیر اقتصادی باشند.

و همینطور ممکن است در تعیین مصالح و روش های ساخت، انتخاب زیباترین گزینه را به انتخاب بهترین گزینه ارجحیت دهد.

معماری ممکن است به نیروهای خارجی و عوامل محیطی، کمتر توجه کند و بناهایی را طراحی کند که در برابر آنها آسیب پذیر باشند.

گاهی توجه به نیازهای مخاطبان، از دیدگاه های فنی و عملی، نادیده گرفته شوند

بنابراین، ارتباط این دو علم یک ارتباط دو جانبه  است که هر دو طرف می توانند از یکدیگر بهره ببرند و یا به یکدیگر آسیب برسانند.

برای  ارتباط موثر، لازم است که معماران و مهندسان سازه با هم همکاری کنند و از دانش و تجربه یکدیگر استفاده کنند.

همچنین لازم است که معماران و مهندسان سازه از دیدگاه ها و ارزش های یکدیگر احترام بگذارند و به یکدیگر اعتماد کنند.